Arie van der Meer: Als wisselspeler meer speeltijd dan menig basisspeler

De typering reserve heeft in de loop der jaren een totaal andere betekenis gekregen. Was het vroeger zo dat je in de opstelling, die in de etalage van een sigarettenzaak of in de verspreide weekbrief vermeld, stond als reserve, dan kon je het voor die week wel schudden. Alleen bij ernstige blessures kwam je dan aan de bak. Twee reservespelers was bovendien de norm.

Tegenwoordig mogen er doorgaans drie en in uitzonderlijke wedstrijden zelfs vijf spelers gewisseld worden. De term reserves is bovendien vervangen door wisselspelers. Niet alleen blessures maar ook het leveren van ondermaatse prestaties en veranderingen in het tactische concept kunnen een aanleiding zijn om de samenstelling van de oorspronkelijke in het veld gestuurde formatie gaande de rit te wijzigen.

Trainer Ad van Dongen vond in het seizoen 1974-1975 dat Arie van der Meer niet voor een basisplaats in het eerste van Spijkenisse in aanmerking kwam. ,,Arie had de pech dat in mijn ogen drie betere aanvallers bij de selectie zaten," beargumenteerde de toenmalige uiterst succesvolle oefenmeester. ,,Ik kon me, realist als ik was en nog steeds ben, wel vinden in de zienswijze van Van Dongen," blikt Arie van de Meer terug op de prettigste tijd in zijn voetbalcarrière. ,,Gezien het beschikbare potentieel resteerde voor mij die rol. Hans van Deelen was beschikbaar als back-up voor de achterste linie en ik voor het aanvallend deel van het elftal.

In de uitwedstrijd in de tweekamp met Emmen voor het Nederlands Amateurkampioenschap kwam Arie van der Meer niet in actie. En, ook op het sportpark Schiekamp in de terugwedstrijd zat hij aanvankelijk op de bank. Maar dan gebeurde het opeens.

,,Rini van Zanten raakte in de eerste helft geblesseerd en ik moest er in," herinnert Arie van der Meer zich als de dag van gisteren. ,,Van Zanten had al getekend voor een overgang naar Excelsior maar mocht van de KNVB toch meedoen in die kampioenswedstrijden. Het werd een ervaring die ik nooit zal vergeten. We stonden met 1-0 voor en er waren nog tien minuten te spelen. Ik kreeg het opeens benauwd. Keek naar de zijkant. Overal krijsende mensen. Bomvol zat het. Er kon niemand meer bij. We hadden het kampioenschap voor het grijpen. Het werd een beetje wazig voor mijn ogen. Deed even niks, het spel lag stil, maar stond wel te zweten. Ik werd bevangen door emoties. Heb die laatste tien minuten in een roes geleefd. En, dan de ontlading. Iedereen op het veld. Gekkenhuis. We hadden het geflikt: Spijkenisse was kampioen van Nederland in het amateurvoetbal."

Arie van der Meer groeide op in de Molenwijk in Spijkenisse en begon ook daar met voetballen. ,,Op een veldje dat eerst speelklaar gemaakt moest worden," herinnert Arie van der Meer zich zijn eerste schermutselingen met een bal. ,,Stront er af, jassen als doelpaal en gaan met die banaan. ,,Het was een kinderrijke buurt en dus was er veel animo. Gingen ook allemaal naar Spijkenisse om lid te worden van een voetbalclub. Ik ben daar begonnen en ben daar ook gestopt."

Arie van der Meer doorliep de jeugdafdelingen en trok op zeventien jarige leeftijd de aandacht van de technische staf van de club.

,,Trainer Aad Lagrand haalde míj naar het eerste en kreeg dus later een rol in het standaardteam bij Ad van Dongen, die Lagrand opvolgde," kenschetst de inmiddels vijfenzestig jarige zijn voetballoopbaan in het kort. Daar heb ik mijn beste tijd gehad. Met de opvolgers van Van Dongen kon ik niet zo goed door een deur. Al met al en na wat plussen en minnen heb ik toen besloten het voetballen op een lager pitje te zetten en mij verder te wijden aan het maatschappelijk leven..

,,Ik heb altijd het relatieve van dingen en zaken ingezien en geprobeerd vanuit een gezonde portie realiteitszin het beste er van te maken," blikt Arie van der Meer terug op zijn ervaringen tot dusver. ,,Had al snel in de gaten dat een profcarrière, mijn oorspronkelijke ambitie, er niet in zat. Heb nog gespeeld in de Rotterdamse selectie van de KNVB. Kwam er achter dat er zoveel goede voetballers waren en dat voor mij de kans klein was door te stoten naar het professionele voetbal."

Ben nog vier jaar voorzitter geweest van de jeugdafdeling van OVV toen ik van Spijkenisse naar Oostvoorne verhuisde. Ik vind het namelijk belangrijk voor kinderen dat ze aan sport doen. Voetballen is een teamsport en ze leren uitdelen en incasseren, samenwerken, elkaar waarderen en helpen in moeilijkere situaties. Belangrijk voor de verdere ontwinkeling van kinderen. Dat moet je niet alleen met de mond beleiden maar ook iets aan doen als je het kunt. En, dat heb ik nog gedaan."

Doorgaans kwamen mensen vanuit het platteland naar de randstad omdat de boterham meestentijds in deze contrijen te verdienen was. Arie van der Meer maakte de omgekeerde beweging.

Na zijn opleiding als scheepsbeschieter op zijn veertiende en opleiding aan de UTS in Rotterdam werkte de Spijkenisser dertien jaar bij de politie in Rotterdam en drieëneenhalf jaar bij de Rijkspolitie.

Kwam daarna, door een verdere maatschappelijke specialicatie, terecht bij de Nationale Nederlanden en bekwaamde zich verder in de letselschade.

,,Had altijd, ook bij de politie, al een zwak voor de verliezende partij en kwam van Kloetinge in Oosterwolde terecht," geeft Arie van der Meer de route van zijn loopbaan aan. ,,Was wel even wennen, maar kreeg en heb het uitstekend naar mijn zin in Friesland."

Arie van der Meer volgt de verrichtingen van Spijkenise niet meer. ,,De afstand is te groot," vindt hij. ,,Toen er wat fysieke problemen in de familie waren reden we één keer in de veertien dagen heen en weer. Drie uur heen en drie uur terug. Dat boek heb ik gesloten alhoewel ik Joep Goedendorp waarmee ik vroeger veel omging best nog weleens wil zien. Misschien komt het er nog eens van."

Redactie: Piet van Dijk